Ιδιόμελο | Χώρος Τέχνης στο Μαρούσι | idiomelon.gr

Προγραμματισμένες Εκδηλώσεις

+ - Αναζητώντας το Ουράνιο τόξο με τα "Απίθανα Πιαιδιά" 5-26/11/ 23 Click to collapse

"ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ"

Μία παράσταση κουκλοθεάτρου βασισμένη στο ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ του Αλέξη Κυριτσοπουλου

Από την Κυριακή 8 Οκτωβρίου στον Χώρο Τέχνης Ιδιόμελο στο Μαρούσι, ο Βένος και η Λαλαλού θα μας συντροφέψουν σε μια ταξιδιάρικη περιπέτεια, βασισμένη στο παραμύθι του Αλέξη Κυριτσόπουλου «Το παραμύθι με τα χρώματα».

Πώς άραγε θα ήταν ο κόσμος αν το ουράνιο τόξο αποφάσιζε να φύγει, χωρίς να ρίξει πίσω του ούτε μια ματιά; Πού θα πηγαίναν τα χρώματα;

Η Λαλαλού και ο Βένος αναρωτιούνται κι αυτοί και μοιράζονται μαζί μας τις εμπειρίες τους απ’ το ταξίδι και τις περιπέτειές τους, σε ένα παραμύθι που μας βοηθά να αναρωτηθούμε αν τιμούμε αυτά που ζούμε στην καθημερινότητά μας και πόσο μακριά μπορεί να μας ταξιδέψει η δύναμη της θέλησης.

Καλούμε τους μικρούς μας φίλους να μας βοηθήσουν να εξιστορήσουμε το παραμύθι μας, να ταξιδέψουν μαζί μας και να μας συνοδεύσουν στα παιχνίδια μας, σε μια κουκλοθεατρική παράσταση, διαδραστική, για παιδιά από 3 - 7 ετών.

Η ομάδα «Απίθανα παιδιά» είναι οι Ηθοποιοί - Εμψυχωτές:

Δήμητρα Κωνσταντινοπούλου

Άννα Μάστορη

Κωνσταντίνος Τσίλης

Διεύθυνση:

Χώρος Τέχνης Ιδιόμελο, Ελευθερίου Βενιζέλου 17, Μαρούσι

Ημερομηνίες παραστάσειων:

5,12,19,26,/11/23

Έναρξη:

11πμ

Είσοδος:

10 ευρώ

Ειδική τιμή για πάνω από 4 άτομα

Πληροφορίες: 2106817042, 6937278139

Αγορά εισιτηρίων:https://www.more.com/theater/children/to-paramythi-me-ta-xromata/

+ - Γελούσε, άραγε, ο κυρ-Αλέξανδρος; Τρία δραματοποιημένα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Click to collapse

«ΓΕΛΟΥΣΕ ΑΡΑΓΕ Ο ΚΥΡ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ;»

Τρία δραματοποιημένα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Ο Παπαδιαμάντης. Αυτό το μεγάλο πνευματικό τρίστρατο του Ελληνισμού, αυτός ο αναχωρητής, ο μοναχικός και συνεσταλμένος πότης, ανατόμος, ψυχογράφος, ψάλτης, ο της του Χριστού αγάπης ερρωμένος, ο πένης, ο θυμόσοφος, ο ηθογράφος, ο γραφιάς της επιβίωσης, ο νοσταλγός του Παραδείσου, ο της άκρας ταπείνωσης κοινωνός.... Υποκλιθήκαμε ακόμα μια φορά, ξανά και πάλι, στο συνθετικό βλέμμα του, το διαπεραστικό και σατιρικό, που τρυπώνει και αδιαπραγμάτευτα αγκαλιάζει και αποδέχεται τα ανθρώπινα, με όλη την χαρά τους και όλη την τραγωδία…

«Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε», λέει, βέβαια, ο Λουκάς (6:21), αλλά ο Παπαδιαμάντης γελάει στο δικό μας Εδώ, με τον δικό του Επέκεινα τρόπο, βρίσκοντας άπειρες αιτίες για να περιγράψει και να αφηγηθεί το “γελοῖον”.

Χαρμάνι τα αφηγήματά του (αφενός με μια γλώσσα εμβαπτισμένη στα εκκλησιαστικά κείμενα, με συντάξεις και λεξιλόγιο της καθαρεύουσας, αλλά και με απρόσμενη εισβολή της καθομιλουμένης μέσα στην αφήγηση, και αφετέρου με μια ντοπιολαλιά, όταν οι ήρωες μιλούν σε ευθύ λόγο -που πολλές φορές φαίνεται σαν “απομαγνητοφωνημένος”), μοιάζουν με δύο ξεχωριστούς κόσμους: στον ένα ο αφηγητής περιγράφει και αναλύει, στον άλλο οι ήρωες ζουν και πράττουν. Αυτή η αντινομία γίνεται αποκαλυπτικά σατιρική, όταν η θεματολογία έχει να κάνει όχι με τα μεγάλα τραγικά γεγονότα, αλλά με ιστορίες “καθημερινής ανθρώπινης κόλασης”, με την καθημερινή μας μικρή και μεγάλη κατά-πτώση.

Τέτοιες ιστορίες αποφασίσαμε να ανεβάσουμε φέτος, γι᾽ αυτές τις “μικρές κολάσεις” που υπόκεινται της ζωής μας. Ο Παπαδιαμάντης, χωρίς ποτέ να γίνεται Επικριτής, ανατέμνει με λεπτή ειρωνεία την ανθρώπινη μικρότητα, άλλες φορές ανεπαισθήτως, άλλες φορές ολοφάνερα, αλλά με χιούμορ που έχει δόντια και δαγκώνει (αυτό είναι άλλωστε και το όπλο της σάτιρας).

Κι όμως στον πάτο του φλιτζανιού δεν υπάρχει τελβές. Μόνο βαθιά τρυφερότητα κι αποδοχή για τα “παραστρατήματα”. Και μια μελαγχολία…

Τα δραματοποιημένα διηγήματα είναι: